O, cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa,
W brązie zachodu kute wiecznym promieniem,
Nad wodą , co się pawich barw blaskiem rozlewa,
Pogłębiona odbitych konarów sklepieniem.

Zapach wody, zielony w cieniu,złoty w słońcu,
W bezwietrzu sennym ledwo miesza się , kołysze,
Gdy z łąk koniki polne w sierpniowym gorącu
Tysiącem srebrnych norzyc szybko strzygą ciszę.

Z wolna wszystko umilka,zapada w krąg głusza
I zmierzch ciemnością smukłe korony odziewa,
Z których widmami rosnie wyzwolona dusza....
O, cóż jest piekniejszego niz wysokie drzewa!

Leopold Staff