Warto doczekać jest późnej starości,
by z ukochanym móc chodzić za rękę,
przystanąć chwilę na drewnianym moście
i oczy wgapiać w nadchodzącą jesień.

Warto doczekać jest srebrnego czasu,
by kochać ciała pomarszczony krater,
by z siwych włosów wypuścić gołębie,
by zerwać owoc minionego lata.

Warto doczekać jest tej chwili świętej,
w której -  tak trwale z sobą zespoleni -
razem staniemy wobec ostatecznych
rzeczy - na wielkiej, niebieskiej przestrzeni.

autor :Martynka