Warto doczekać jest późnej starości, by z ukochanym móc chodzić za rękę, przystanąć chwilę na drewnianym moście i oczy wgapiać w nadchodzącą jesień. Warto doczekać jest srebrnego czasu, by kochać ciała pomarszczony krater, by z siwych włosów wypuścić gołębie, by zerwać owoc minionego lata.

Kochankowie moi z obłoków rozproszyli się w srebrnym półmroku bo ja przecież wyśniłam ich miłość tam , pod wierzbą płaczącą pochyło Kochankowie moi z gwiezdnych szlaków zagubili się pośród zodiaku a ja chciałam ich tylko osłonić cieniem ciężkiej od kwiatów jabłoni

Serce zamienić trzeba w głaz i przestać cierpieć - a skosi czas uczucia w nas ognistym sierpem. Tylko te noce jakoś przeczekać i jakoś prześnić by opadł ból na serca dno ołowiem ciężkim. I tylko z nocy przepędzić koszmar i jakoś zasnąć a wraz z porankiem wszystko ukoi słoneczne światło.

Oto pejzaż naszych wiosen: dzień słoneczny, ptasi powrót, drzewo skrywające starość w seledynie świeżych liści. Oto pejzaż naszych dłoni: w zaciśniętych ciągle palcach tylko lichy pozór światła, tylko odblask po obłoku.

Słowa mają ten sam kolor i dźwięk - co srebrniki za które Judasz kupił Chrystusowi Krzyż I tak samo jak srebrniki brzękną... gdy rzuci się je na bruk męką udeptany

Pogodę Ci wywróżę z dłoni Odsłaniam ręka leśne runo pod palcem trzeszczy leśny konik niemoca przeciązonej struny Zapach lawendy jaźń przewierca, śpiew ptasi z wiatrem tworzy kanon - schowany w traw potężne skręty trawisz marcowej pory zamęt.