Unde Venistis - Skąd przychodzisz

By spojrzeć na siebie z perspektywy wieczności, trzeba nam dystansu do samych siebie.

Nasza osobowość gnieździ się w zakamarkach duszy i zmierza zawsze do świata mikro, w którym  istnieje wyłącznie materialna egzystencja.

Ten mikro świat naszej egzystencji jest wypełniony po brzegi wszystkim co o nas stanowi a jego przestrzeń rozszerza się jak kosmos, ciągle tworząc nowe miejsce dla zdarzeń przyszłych...

Tak oto człowiek jest zawieszony pomiędzy niebem a ziemią.

Pomiędzy niebem i ziemią jest wystarczająco dużo przestrzeni by w niej mogła rodzić się i rozkwitać miłość, która ze swej natury jest obecna poza ciałem będącym tylko jej przekaźnikiem i środkiem wzniosłej komunikacji.

Tam gdzie jest miłość cały świat, zarówno ten w skali makro jak i mikro wypełnia się stanem osobliwości jaki na całe nasze życie pozostaje w nas i będzie z nas emanować aż po wieczność, aż po reliktowe promieniowanie tła.

Z miłości rodzi się szczęście, które nie ma stopniowania. Miłość jest permanentna jak wieczność, jak przeszłość nie zmienna, nie zależna ani od czasu ani od przestrzeni i unosi się cudem nad otchłanią.

Z ziemią łączy ją mocno pragnienie trwania, pożądanie i tęsknota. Z niebem zaś chęć darowania siebie i wypełnianie sobą tej nowo powstałej przestrzeni zamykającej się wspólnie i osobno w każdym z nas.

Wystarczy złączyć ze sobą dwoje rąk by stworzyć taką przestrzeń, która już pozostaje na zawsze, wystarczy zespolić się w jedno by sens miłości objawił się całym swoim pięknem i mocą dopełniając już tylko do końca obie dusze w których zakamarkach mieści się nasza osobliwość....

Niezgłębioną zaś tajemnicą jest to, gdzie znajduje się ta iskierka rozpalająca dwa serca jednakowo spragnione miłości.

Poza materialna miłość, by zaistnieć potrzebuje materialnego piękna ciała i niematerialnego piękna duszy.

Ciało i dusza stanowi pełnię bytu. Bez tego piękna, które tkwi w nas, miłość zaistnieć nie może, bo tylko tam gdzie dobro, prawda i piękno, może wskrzesić się, ta iskra aż tak rozpalająca dwa serca.

Miłość jest ponadczasowa, uskrzydla jednakowo zarówno tych co dopiero zaistnieli jak i tych którzy już gasną.....

Miłość jest źródłem życia  bo sprawia, że wszystko w nas  życiem tętni a każda komórka osobno raduje sie z niej i trwa w swym metabolicznym zachwycie.

W obliczu zapraszającej nas miłości pozostaje nam tylko ustalić co tak naprawdę jesteśmy w stanie dla niej zrobić .. Każde serce bije bardzo mocno ... Kiedy bije dla miłości...  a ona jest w stanie całkowicie je zatrzymać .... kiedy tylko zechce....

Miłość nie potrzebuje bezgranicznego zaufania bo jej moc unicestwia wszelkie wątpliwości.

Szczęście ma swoje źródło w miłości i dlatego nie da się jego nikomu narzucić ani zabrać. Ono rodzi się w nas i dla nas i może trwać tylko wtedy jeśli możemy współdzielić go z miłością, z której zostało zrodzone.

 

Tylko tak miłość i szczęście może trwać aż do ostatniego oddechu.