Pytasz, co w moim życiu z wszystkich rzeczą główną, Powiem ci: śmierć i miłość obydwie zarówno. Jednej oczu się czarnych, drugiej modrych boję. Te dwie są me miłości i dwie śmierci moje. Przez niebo rozgwieżdżone, wpośród nocy czarnej, To one pędzą wicher międzyplanetarny, Ten wicher, co dął w ziemię, a ludzkość wydała, Na wieczny smutek duszy, wieczną rozkosz ciała.

Kiedy przyjdą podpalić dom, Ten w którym mieszkasz – Polskę, Nikt nie odpowie na grom, ni gniewnym słowem, ni wojskiem Nie załomocą kolby w drzwi, Bo wrota dawno skradzione. Bagnet na broń! – nie krzykną ci, Co z białą flagą w dłoni.

O, cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa, W brązie zachodu kute wiecznym promieniem, Nad wodą , co się pawich barw blaskiem rozlewa, Pogłębiona odbitych konarów sklepieniem. Zapach wody, zielony w cieniu,złoty w słońcu, W bezwietrzu sennym ledwo miesza się , kołysze, Gdy z łąk koniki polne w sierpniowym gorącu Tysiącem srebrnych norzyc szybko strzygą ciszę.

Smutno mi, Boże! - Dla mnie na zachodzie Rozlałeś tęczę blasków promienistą; Przede mną gasisz w lazurowej wodzie Gwiazdę ognistą... Choć mi tak niebo Ty złocisz i morze, Smutno mi, Boże! Jak puste kłosy, z podniesioną głową Stoję rozkoszy próżen i dosytu... Dla obcych ludzi mam twarz jednakową, Ciszę błękitu.