Po nocy nastaje kolejny dzień. Noc z dniem zamieniają się miejscami z taką częstotliwością, że czas zastyga w miejscu. Kolejne godziny, dni miesiące i lata mijają i zasypiają jakby wiecznością, w której wszyscy tkwimy od zawsze i nie potrafimy już dostrzegać zmian, jakie z prędkością światła formują naszą własną i wyjątkową osobliwość.A ja w tej osobliwości wciąż kocham, tak wielką miłością, że ogarnąć ją może tylko Boże Miłosierdzie.

Spod czułych objęć nocy kolejny świt wymyka się cichutko. Moje myśli nie odchodzą wraz z nocą ku nicości zakrytej światłem dnia, ale wciąż ulatują ku Tobie nieśmiertelną miłością . Czasami szczęśliwe czasami smutne kiedy mi nagle znikasz i już nie mogę Cię odnaleźć nawet w wyobraźni...

Natura, nie jest w pierwszym rzędzie użyteczna. Ona jest przede wszystkim piękna. Piękno samo w sobie stanowi wielkie i wspaniałe dobro, coś czego potrzebujemy codziennie w dużych dawkach.

Tam gdzie jest miłość cały świat, zarówno ten w skali makro jak i mikro wypełnia się stanem osobliwości jaki na całe nasze życie pozostaje w nas i będzie z nas emanować aż po wieczność, aż po reliktowe promieniowanie tła. Z miłości rodzi się szczęście, które nie ma stopniowania. Miłość jest permanentna jak wieczność,jak przeszłość nie zmienna, nie zależna ani od czasu ani od przestrzeni i unosi się cudem nad otchłanią.

Był w ziemi Uc pewien mąż imieniem Hiob; a mąż ten , był nienaganny, prostolinijny oraz bojący się Boga i stroniący od zła.(...) był najzamożniejszym ze wszystkich mieszkańców Wschodu. Życie Hioba stało się przedmiotem zakładu między Bogiem a Szatanem. W wyniku tego zakładu Hiob został pozbawiony majątku, wymarła mu cała rodzina a sam został dotknięty trądem, co miało wystawić jego wiarę na próbę.

Dziękuję Ci za szczerość...Boże mój i mój Panie... Nie mam do Ciebie żalu, bo trudno jest kochać kogoś jeśli się kogoś nie kocha. Nawet Ty nie potrafiłes nas pokochać bez końca i przygotowałes nam także otchłań w której miłości nie ma. Widocznie tak ma być by działa się Twoja Wola. Dla miłości rozpostarłem ramiona na oscież, tak szeroko, że bardziej rozpostrzec się nie da bo brakuje zarówno ramion jak i przestrzeni.Mimo to ona jest albo jej nie ma .

Dziś obudził mnie jakiś figlarny ptak wyśpiewujący swoje trele na figowym drzewie. Wiewiórki harcując po dębie nawzajem wyczyniały psoty nie szczędząc sobie żołędzi. Wiatr przegania deszczowe chmury to tu to tam a mroczny poranek zalewa się deszczem dzwoniącym o szyby uchylonych okien. Dziękuję Ci Panie Boże, że dajesz mi zobaczyć i przeżyć ten następny dzień.

Zło jest brakiem dobra bądź jego przeciwieństwem i definiuje się je jako działania zmierzające do niszczenia , destrukcji, chaosu i unicestwienia wszystkiego. Dobro natomiast jest brakiem zła lub jego przeciwieństwem, więc dobro buduje, tworzy, rozwija, podtrzymuje życie, dąży do organizacji wszelkiego bytu do nadawania mu reguł,sensu i logiki tworzy poczucie radości, szczęścia, miłości i dąży do wypełnienia wszelkiego bytu sobą.

Czas biegnie tak szybko, że wszystkie dni stają się podobne do siebie. Marzenia, ponieważ się nie spełniają pozostają niezmienne. Wciąż czekają na swój czas balansując na granicy pragnień i rzeczywistości, tęsknoty i możliwości, bólu i ukojenia, snów i jawy .Wszystkie te granice pokonałaby miłość, jeśli tylko mogła by jeszcze zaistnieć. Póki co, po obu stronach tych granic istnieje i rozwija się więź ze światem oparta o uczucia nie znajdujące jeszcze spoiwa

Dla mnie najlepszy jest sen , sen w którym się nic nie śni Najlepszy jest i bo tylko wtedy mogę być spokojny i nie czuć ani bólu, ani życia, ani tego świata. Sen, w którym nie płyną łzy i serce nie kołacze , panuje w nim pokój i ten przedsmak osobliwości nieba w którym wszystko jest piękne .

Idąc alejami parku przystanąłem na chwilę by zmierzyć ludzkim okiem upływ czasu, który nie oglądając się na nic pędzi przed siebie zostawiając za sobą historię, jaka nieprzerwanym strumieniem ulatuje wraz z życiem w przeszłość. Tylko serce, wciąż bije ....

Istnieją dwa światy równolegle, jednakowo realne i wzajemnie się przenikające. Ten powołany przez nasze pragnienia, wyobraźnię i duszę oraz ten fizyczny, tu i teraz w którym dzień ogrzewa słońce a blask księżyca rozjaśnia noc. Oba są przeżywalne jednakowo intensywnie.

Moje pragnienie przygniata mnie bezsilnością swojego istnienia. Moc w nim drzemiąca traci swój potencjał, kiedy tylko świadomość zdoła wyprzedzić wszelkie, nawet te najpiękniejsze myśli z mojego pragnienia zrodzone. To,co jest niemal w zasięgu ręki, staje się nie osiągalne