Dziś już tylko spotykam Cię w snach Uśpiony głębokim pragnieniem I wtedy serce raduje się tak Jak w Boże Narodzenie!

Wczoraj dotknąłem ust Twoich To jakby sie we mnie niebo otwarło .. I dobrze Wiesz, że to nie kłamstwo Ani nie żart ... Bo przede mną już tylko przeszłość Wczoraj dotknąłem rąk Twoich To jakby się we mnie niebo otwarło .. Patrzę na swoje i wiem, że to nie kłam Bo przede mną już tylko przeszłość

A czemu wy strzeliste sosny Zerkacie nad obłoki Gdy pod stopami powiew wiosny Zachwyca swym urokiem A czemuż to płaczące wierzby Szlochacie tak żałośnie Gdy dookoła wszystko wielbi To życie dane wiośnie A o czym wy siwiutkie brzozy Szumicie tak przy drogach Gdy dookoła życie mnoży Cudowne tchnienie Boga

Mrok nocy nade mną pokrywa otchłanie Qvo vadis Domine ktoś pyta Ślę glośno ku niebu to jedno pytanie A w rajskich ogrodach już świta Zachwytem purpury Wrzosowej polany Akacja miłością rozsiana A skromny Fiołek z Konwalią związany Śnić będzie o niej do rana

Gdy mrok rozświetli światło gwiazd Księżyc przez szybę błyśnie Niech Ci się zaśni piękny świat A w nim niech ja Ci się przyśnię W półmroku cicho sobie stanę Z ciemnością się pobratam by między łożem a ubraniem Pilnować Twego świata

Z pokorą Panie biorę Twe wyroki Choć łaska Twoja w sercu mym zamiera Dałeś mi tylko jedno szczęście w życiu A jako dawca sam mi je odbierasz Zamknąłeś właśnie jej cudne oczęta By mogła spocząć z ostatnim westchnieniem W tej niezgłębionej śmierci tajemnicy Podąża Twa Miłość z Twoim Przebaczeniem

Pod powiekami snu Runął porządek świata Co z modlitwy i wiary Zrodził i umacniał miłość Pod powiekami we śnie Wyłoniła sie trauma Pokrywająca horrorem mój świat Wypełniony po brzegi miłością

Zabrakło mi łez mój Panie By wyrazić w pełni ten ból Którym mnie obdarzyłeś ! A litowałeś się nad radością Tych którym zabrakło wina By ubogacić pełnię szczęścia Przenikającego wzajemną miłością…

O, cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa, W brązie zachodu kute wiecznym promieniem, Nad wodą , co się pawich barw blaskiem rozlewa, Pogłębiona odbitych konarów sklepieniem.

Kłaniały się moje kolana przed Panem Kiedy stanąłem na drodze Którą Ty Jezu dążyłeś na swoja Golgotę. W zazdrości i wstydzie słuchałem Kiedy mówiłeś do Łotra Że jeszcze dziś będzie z Tobą w Raju

Smutno mi, Boże! - Dla mnie na zachodzie Rozlałeś tęczę blasków promienistą; Przede mną gasisz w lazurowej wodzie Gwiazdę ognistą... Choć mi tak niebo Ty złocisz i morze, Smutno mi, Boże!

Wskazałeś nam drogę ku Niebu Którą mijałem bezmyślnie Biegając ścieżkami złudnych pragnień Ulotnych jak chwila uniesienia Odarłeś się Panie z Bóstwa I wyzwoliłeś nas z wszelkich ułomności. By ponad murem grzechu ratować nas Mocą Twojego Miłosierdzia

Pragnę bym Bożym Darem Mógł jutro w dłoniach zatrzymać Niech miłość, nadzieję i wiarę Nadzieja- na nowo zaczyna Szelestem by milczeć trzeba By serca nie tracić płomienia By nie zatracić nieba By nie zatrzymać westchnienia

Warto doczekać jest późnej starości, by z ukochanym móc chodzić za rękę, przystanąć chwilę na drewnianym moście i oczy wgapiać w nadchodzącą jesień. Warto doczekać jest srebrnego czasu, by kochać ciała pomarszczony krater, by z siwych włosów wypuścić gołębie, by zerwać owoc minionego lata.

Gdybym mówił językami ludzi i aniołów A miłości bym nie miał . Byłbym nikim Wołam ciszą niczym nie zmierzoną Całunem spowity miłości umarłej Szarpany życiem, śmiercią niewolony Do wrót nadziei zaledwie dotarłem

W bezkresną ciszę myśl, pędzi Ścigając gorące pragnienia Wyzwalające z mojej pamięci Twój zapach i moje westchnienia Smak dłoni Twoich i oczu koloryt Przymknięty w niebiańskiej zadumie Ust twoich słodkość i słodycz milczenia Pochłania miłości strumień

Miałem piękny sen Sen o Twoim pięknie Które lśni pożądaniem W moich oczach ... Byłaś w nim Ty i byłem ja Wokół nas nie było nikogo Miałem ten sen już dawno Jeszcze wtedy .... kiedy byliśmy obok siebie..

Kochankowie moi z obłoków rozproszyli się w srebrnym półmroku bo ja przecież wyśniłam ich miłość tam , pod wierzbą płaczącą pochyło Kochankowie moi z gwiezdnych szlaków zagubili się pośród zodiaku

Serce zamienić trzeba w głaz i przestać cierpieć a skosi czas uczucia w nas ognistym sierpem. Tylko te noce jakoś przeczekać i jakoś prześnić by opadł ból na serca dno ołowiem ciężkim.

Oto pejzaż naszych wiosen: dzień słoneczny, ptasi powrót, drzewo skrywające starość w seledynie świeżych liści. Oto pejzaż naszych dłoni: w zaciśniętych ciągle palcach tylko lichy pozór światła, tylko odblask po obłoku.

Słowa mają ten sam kolor i dźwięk - co srebrniki za które Judasz kupił Chrystusowi Krzyż I tak samo jak srebrniki brzękną... gdy rzuci się je na bruk męką udeptany

Pogodę Ci wywróżę z dłoni Odsłaniam ręka leśne runo pod palcem trzeszczy leśny konik niemoca przeciązonej struny Zapach lawendy jaźń przewierca, śpiew ptasi z wiatrem tworzy kanon - schowany w traw potężne skręty trawisz marcowej pory zamęt.

Każdy ma swoje najpiękniejsze chwile Które na nowo rozpalają życie Tęsknotę lawendą pachnącą okryłem Pragnieniem zbudzony o świcie Zmierzch nowy nadchodzi w lazurowej zorzy Więc jakby na nowo zapadam się w otchłań By chociaż myślą Twój obraz odtworzyć Twoimi dróżkami stąpać

W poświcie nocy ranek się krząta Już wiatr ulice zamiata Jesienny psotnik zgląda po kątach Zdumiony przemianą lata Nie śpią już drzewa, leniwe konary Ziewają w deszczu strugach A cichym szumem oznajmia dąb stary Co skrywa jesienna szaruga